Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit.

Eaedem res maneant alio modo. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Stoici scilicet. Sed haec nihil sane ad rem; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Praeclarae mortes sunt imperatoriae;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Recte, inquit, intellegis. Nam de isto magna dissensio est. Duo Reges: constructio interrete. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere.

Minime vero istorum quidem, inquit. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Cur iustitia laudatur? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Huic ego,

si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Age, inquies, ista parva sunt. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Bork

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Scisse enim te quis coarguere possit? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quae cum essent dicta, discessimus. Primum quid tu dicis breve? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Vide, quantum, inquam, fallare,

Torquate. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.