Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Bork Deprehensus omnem poenam contemnet. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Duo Reges: constructio interrete. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quae cum essent dicta, discessimus.

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Deinde dolorem quem maximum? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quae contraria sunt his, malane? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Sed tamen intellego quid velit.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Ita prorsus, inquam; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Non laboro, inquit, de nomine. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius

facti probabilis ratio reddi possit. Sed plane dicit quod intellegit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.

At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Sed haec nihil sane ad rem; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Et non ex maxima parte de tota iudicabis? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quonam, inquit, modo? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Cyrenaici quidem non recusant; Bonum

incolumis acies: misera caecitas. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.