Mihi enim satis est, ipsis non satis. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; At, si voluptas esset bonum, desideraret. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Et nemo nimium beatus est; Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.

In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quis est tam dissimile homini. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-.

Nonne videmus quanta perturbatio

rerum omnium consequatur, quanta confusio? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Quae sequuntur igitur? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?

Sed fac ista esse non inportuna; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quo modo autem philosophus loquitur? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Efficiens dici potest. Non laboro, inquit, de nomine. Duo Reges: constructio interrete.

Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Nec

mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Erat enim res aperta. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est.

Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Certe non potest. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.