Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Nam quid possumus facere melius? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. At coluit ipse amicitias. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Comprehensum, quod cognitum non habet? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Hoc non est positum in nostra actione. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Sed residamus, inquit, si placet. Duo Reges: constructio interrete.

Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et

dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Dici enim nihil potest verius. Scrupulum, inquam, abeunti; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.

Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Sed ad bona praeterita redeamus.

Pauca mutat vel plura sane; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Restatis igitur vos; Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Verum audiamus. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Sed haec omittamus;

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Itaque sensibus rationem adiunxit

et ratione effecta sensus non reliquit.

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.