Bork Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Nunc agendum est subtilius. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sed haec nihil sane ad rem; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Respondeat totidem verbis. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Cur iustitia laudatur? Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Respondeat totidem verbis. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Satis est ad hoc responsum. Iam contemni non poteris. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quorum altera prosunt, nocent altera. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Lorem ipsum dolor sit amet,

consectetur adipiscing elit. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Minime vero, inquit ille, consentit. Duo Reges: constructio interrete. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?

Nos vero, inquit ille; An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Illi enim inter se dissentiunt. Ego vero isti, inquam, permitto. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Bork Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint,

fruentem vivere. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Esse enim, nisi eris, non potes. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.