Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Memini vero, inquam; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quae sequuntur igitur? Utrum igitur tibi litteram videor an

totas paginas commovere?

Cui Tubuli nomen odio non est? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Hos contra singulos dici est melius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Immo alio genere; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sint modo partes vitae beatae. Duo Reges: constructio interrete. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nos commodius agimus. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

An hoc usque quaque, aliter in vita? Iam in altera philosophiae parte. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. An nisi populari fama? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Tu autem negas fortem esse

quemquam posse, qui dolorem malum putet. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis;

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Comprehensum, quod cognitum non habet? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Sed haec nihil sane ad rem; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Ita prorsus, inquam;