Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Scisse enim te quis coarguere possit?

At iam decimum annum in spelunca iacet. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quippe: habes enim a rhetoribus; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quasi vero, inquit, perpetua oratio

rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

At iam decimum annum in spelunca iacet. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Tanta vis admonitionis inest in locis; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Beatus sibi videtur esse moriens. Si enim ad populum me vocas, eum. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quae sequuntur igitur? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Si longus, levis dictata sunt. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Minime vero, inquit ille, consentit. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Ne discipulum abducam, times.

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. At iam decimum annum in

spelunca iacet. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Numquam audivi in Epicuri schola Lycurgum, Solonem, Miltiadem, Themistoclem, Epaminondam nominari, qui in ore sunt ceterorum omnium philosophorum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Duo Reges: constructio interrete. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;