Graccho, eius fere, aequalí? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Dici enim nihil potest verius.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Nam ante Aristippus, et ille melius. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Itaque primos congressus copulationesque et

consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Is es profecto tu. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Istic sum, inquit.

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. At multis malis affectus. Sed hoc sane concedamus. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Quod equidem non reprehendo;

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Recte, inquit, intellegis. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Duo Reges: constructio interrete. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quaerimus enim finem bonorum. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.