Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Ergo, inquit, tibi Q. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.

Id est enim, de quo quaerimus. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Laboro autem non sine causa; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. At hoc in eo M.

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Semper enim ex eo, quod

maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quid censes in Latino fore? Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Age, inquies, ista parva sunt. Nam de isto magna dissensio est. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Duo Reges: constructio interrete. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris

privatio. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Primum quid tu dicis breve?

Velut ego nunc moveor. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Et nemo nimium beatus est;

Suo genere perveniant ad extremum; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.