Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Duo Reges: constructio interrete. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Si longus, levis; Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Quid de Pythagora? Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Sed quae tandem ista ratio est? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Que Manilium, ab iisque M. Sapientem

locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Quorum altera prosunt, nocent altera. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Bork Eaedem res maneant alio modo. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Tu quidem reddes; Moriatur, inquit.

Immo alio genere; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Explanetur igitur.

Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Scrupulum, inquam, abeunti; Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo.

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae

possit e macello peti? At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Nihil ad rem! Ne sit sane; Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Sed quod proximum fuit non vidit. De vacuitate doloris eadem sententia erit.