Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Ut pulsi recurrant? Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quid me istud rogas? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Sed potestne rerum maior esse dissensio? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Si quae forte-possumus.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sed quot homines, tot sententiae; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Comprehensum, quod cognitum non habet? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest.

Age,

inquies, ista parva sunt. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Murenam te accusante defenderem. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Pugnant Stoici cum Peripateticis. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Certe non potest. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Duo Reges: constructio interrete. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Ac tamen hic mallet non dolere.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.

Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quis, quaeso, illum negat et

bonum virum et comem et humanum fuisse? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quis istum dolorem timet? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Tamen a proposito, inquam, aberramus. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Sed tamen intellego quid velit. Eademne, quae restincta siti? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Et nemo nimium beatus est;