Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? De quibus cupio scire quid sentias. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Sed ad bona praeterita redeamus. Ut aliquid scire se gaudeant?

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Sed residamus, inquit, si placet. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Explanetur igitur. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Dat enim intervalla et relaxat.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Duo Reges: constructio interrete. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus

semper voluptatis?

Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Minime vero istorum quidem, inquit. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Si longus, levis. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Sed ad bona praeterita redeamus. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Tum mihi Piso: Quid ergo?

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Et nemo nimium beatus est; Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Quid de Pythagora? Hic nihil fuit, quod quaereremus. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quae sequuntur igitur? An est aliquid, quod te sua sponte

delectet? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. An eiusdem modi? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Bork Eademne, quae restincta siti? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.