At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Quis negat?

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Consequens enim est et post oritur, ut dixi.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed non sunt in

eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sin aliud quid voles, postea. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Id mihi magnum videtur. Duo Reges: constructio interrete. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quod totum contra est. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Non igitur bene. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Non potes, nisi retexueris illa. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret.

Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Sedulo, inquam, faciam. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quibus ego vehementer assentior. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quod iam a me expectare noli.

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. At coluit ipse amicitias. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Que Manilium, ab iisque M. Hunc vos beatum;