Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Non potes, nisi retexueris illa. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quis negat? Qui cum praetor quaestionem inter sicarios exercuisset, ita aperte cepit pecunias ob rem iudicandam, ut anno proximo P. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Iam enim adesse poterit. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Qui convenit?

Quorum altera prosunt, nocent altera. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Duo Reges: constructio

interrete. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Ecce aliud simile dissimile. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Sed ad bona praeterita redeamus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; De vacuitate doloris eadem sententia erit. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Nemo igitur esse beatus potest. Nemo igitur esse beatus potest. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quae cum dixisset, finem ille. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Sed quae tandem ista ratio est?

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Sed ille, ut dixi, vitiose. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Ita nemo beato beatior. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis,

iis sic utamur quasi concessis;