Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Polycratem Samium felicem appellabant. Equidem e Cn. Odium autem et invidiam facile vitabis. Non igitur bene. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Sed fortuna fortis; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.

Illa tamen simplicia, vestra versuta. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. De hominibus dici non necesse est. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. An, partus ancillae

sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.

Sed residamus, inquit, si placet. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Ac tamen hic mallet non dolere. Hos contra singulos dici est melius. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Bork Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Erit enim mecum, si tecum erit. Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis

aditus intercludat necesse est. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Duo Reges: constructio interrete. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. An haec ab eo non dicuntur? Sin aliud quid voles, postea. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.

Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Sed quod proximum fuit non vidit. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ecce aliud simile dissimile. Bork