De illis, cum volemus. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Suo genere perveniant ad extremum; Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quare ad ea primum, si videtur;

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem.

Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit,

huc? Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Videsne quam sit magna dissensio? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quare attende, quaeso.

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Verum esto;

Duo Reges: constructio interrete. Utram tandem linguam nescio? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Non laboro, inquit, de nomine. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Ita prorsus, inquam; Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus.

Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Non

minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Itaque contra est, ac dicitis; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Sin aliud quid voles, postea. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Itaque contra est, ac dicitis;