Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quod cum dixissent, ille contra. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Oratio me istius philosophi non offendit; Refert tamen, quo modo.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Sed ille, ut dixi, vitiose. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sullae consulatum? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quis hoc dicit? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Prioris generis est docilitas, memoria; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita prorsus, inquam; Sed haec omittamus; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Duo Reges: constructio interrete. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quis enim redargueret? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quis enim redargueret? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt

illorum; Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Quid ad utilitatem tantae pecuniae?