Mihi enim satis est, ipsis non satis. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ubi ut eam caperet aut quando? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Eam stabilem appellas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Duo Reges: constructio interrete. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Tu quidem reddes; Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Bork At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Bork Nos vero, inquit ille;

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas?

Quod quidem nobis non saepe contingit. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Non igitur bene. Quid censes in Latino fore? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. At iste non dolendi status

non vocatur voluptas. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Non risu potius quam oratione eiciendum? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Laboro autem non sine causa; Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod

naturae est accommodatum. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.