Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Odium autem et invidiam facile vitabis. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quod cum dixissent, ille contra. An haec ab eo non dicuntur? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Duo Reges: constructio interrete. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Utinam quidem dicerent

alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod

idem valeat; Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Sit enim idem caecus, debilis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. At hoc in eo M. Qui convenit?

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Memini me adesse P. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.