Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Bork An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Iam enim adesse poterit.

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.

Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Ego vero isti, inquam, permitto. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Nec vero sum nescius

esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Bork Duo Reges: constructio interrete. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Bestiarum vero nullum iudicium puto. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Non semper, inquam; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Sed quod proximum fuit non vidit.

Item de contrariis, a

quibus ad genera formasque generum venerunt. Id Sextilius factum negabat. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?