Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quae cum essent dicta, discessimus. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Suo enim quisque studio maxime ducitur.

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Conferam avum tuum Drusum cum C. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Nos vero, inquit ille; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Non est igitur voluptas bonum. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Bork Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quid de Pythagora?

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Hic, qui

utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scrupulum, inquam, abeunti; Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Duo Reges: constructio interrete. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Sed fac ista esse non inportuna; Bork Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Graece donan, Latine voluptatem vocant.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quis Aristidem non mortuum diligit? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Sed quot homines, tot sententiae;

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.