Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Audeo dicere, inquit. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Bonum liberi: misera orbitas. De quibus cupio scire quid sentias.

Quare ad ea primum, si videtur; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Hos contra singulos dici est melius. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Reguli reiciendam;

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Confecta res esset. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Magna laus. Sed ad bona praeterita redeamus. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad

consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nam quid possumus facere melius? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Duo Reges: constructio interrete. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Non risu potius quam oratione eiciendum? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Simus igitur contenti his. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quis enim confidit semper sibi illud stabile

et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Quod iam a me expectare noli. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Haec dicuntur inconstantissime. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quare conare, quaeso. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?