Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Hoc est non dividere, sed frangere. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat;

Duo Reges: constructio interrete. Sed fac ista esse non inportuna; Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Memini vero, inquam; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Eaedem res maneant alio modo. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quid, de quo nulla dissensio est? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Si enim ad populum me vocas, eum. Idemne potest esse dies saepius, qui

semel fuit?

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Sedulo, inquam, faciam. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Nunc agendum est subtilius. Non est igitur voluptas bonum. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quod iam a me expectare noli. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum?

Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Bork Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. At, illa, ut vobis placet, partem quandam

tuetur, reliquam deserit. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Et nemo nimium beatus est;

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.