Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Sit enim idem caecus, debilis. Quis Aristidem non mortuum diligit? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Peccata paria. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Si longus, levis.

Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Verum hoc idem saepe faciamus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Ubi ut eam caperet aut quando? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Istic sum, inquit. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Non semper,

inquam; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Duo Reges: constructio interrete. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Sed quid sentiat, non videtis. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Sed ego in hoc resisto; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Hos contra singulos dici est melius. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.

At iam

decimum annum in spelunca iacet. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Bork Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.