At certe gravius. Urgent tamen et nihil remittunt. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

Contineo me ab exemplis. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Bork

Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Bonum liberi: misera orbitas. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Bork Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Tenent mordicus. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Hoc tu nunc in illo probas.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec

dicturum fuisse? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Hoc est non dividere, sed frangere. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bork Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Duo Reges: constructio interrete. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent,

dissimillimas proferebas. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Venit ad extremum; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Minime vero, inquit ille, consentit. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Facillimum id quidem est, inquam. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.