Duo Reges: constructio interrete. Bork Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest.

Beatus sibi videtur esse moriens. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Pollicetur certe. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Prioris generis est docilitas, memoria; Hoc non est positum in nostra actione. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Sed ego in hoc resisto; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum.

Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. An hoc usque quaque, aliter in vita? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Hoc positum in Phaedro a Platone

probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Qui convenit? Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Negat enim tenuissimo victu, id est contemptissimis escis et potionibus, minorem voluptatem percipi quam rebus exquisitissimis ad epulandum. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Si longus, levis; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Nemo igitur esse beatus potest. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?