Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Comprehensum, quod cognitum non habet? Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?

Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Torquatus, is qui consul cum Cn. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Bork Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; At iam decimum annum in spelunca iacet. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?

Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quae cum dixisset, finem ille. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec

quaesita voluptate. Nos cum te, M. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Duo Reges: constructio interrete. Bork Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Audeo dicere, inquit. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quid, de quo nulla dissensio est? Easdemne res? Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Polycratem Samium felicem appellabant. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Ubi ut eam caperet aut quando? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

A mene tu? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. At hoc in eo M. Bork Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;