Et quoniam haec deducuntur de corpore quid est cur non recte pulchritudo etiam ipsa propter se expetenda ducatur? Itaque his sapiens semper vacabit. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Quorum altera prosunt, nocent altera. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quo tandem modo? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; An hoc usque quaque, aliter in vita? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Bork Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;

Si enim ad populum me vocas, eum. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Sed plane dicit quod intellegit. Bork Negare non possum. Summum a

vobis bonum voluptas dicitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nos commodius agimus. Duo Reges: constructio interrete. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Equidem e Cn. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere.

Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Itaque his sapiens semper vacabit. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Sed quae tandem ista ratio est? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. At ille non pertimuit

saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Cave putes quicquam esse verius. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?