Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Quae cum dixisset, finem ille. Bork Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Duo Reges: constructio interrete. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Hos contra singulos dici est melius.

Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Sed nunc, quod agimus; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nihil enim hoc differt. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? An potest cupiditas finiri? Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit

bonum. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Zenonem roges;

Quorum altera prosunt, nocent altera. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quid de Pythagora? Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Nihil enim hoc differt. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.

Odium autem et invidiam facile vitabis. Summus dolor plures dies manere non potest? Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.