Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Memini vero, inquam; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat?

An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Ubi ut eam caperet aut quando? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Verum hoc idem saepe faciamus.

Equidem e Cn. Itaque his sapiens semper vacabit. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nam de isto magna dissensio est. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Bork

Quae est igitur causa istarum angustiarum? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Idcirco enim non desideraret, quia, quod

dolore caret, id in voluptate est. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Cur, nisi quod turpis oratio est? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Si enim ad populum me vocas, eum.

Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Nam ante Aristippus, et ille melius. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Eademne, quae restincta siti? Ratio quidem vestra sic cogit. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Cur deinde Metrodori liberos commendas?

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Quae duo sunt, unum facit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Duo Reges: constructio interrete. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Hoc non est positum in nostra actione. Ut id aliis narrare gestiant? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa:

valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quorum altera prosunt, nocent altera. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.