Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Duo Reges: constructio interrete. Itaque his sapiens semper vacabit.

Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Quo tandem modo? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.

Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Tum ille: Ain tandem? Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et

quod idem valeat; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ubi ut eam caperet aut quando? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Eaedem res maneant alio modo.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quis enim redargueret? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Age sane, inquam. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Si longus, levis dictata sunt. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Septem autem illi

non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.