Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Primum divisit ineleganter; Is es profecto tu.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. An hoc usque quaque, aliter in vita? Sed hoc sane concedamus. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Id Sextilius factum negabat. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Istic sum, inquit. Gerendus est mos, modo recte sentiat.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Duo Reges: constructio interrete. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Sed quot homines, tot sententiae; Quamquam te quidem video minime esse

deterritum. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Et nemo nimium beatus est; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Quod cum dixissent, ille contra. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni?

Itaque ab his ordiamur. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi

dicendum sit oblitus es. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.