Iam in altera philosophiae parte. Hoc non est positum in nostra actione. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Sullae consulatum? Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Summus dolor plures dies manere non potest? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Eadem fortitudinis ratio reperietur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Certe non potest. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Audeo dicere, inquit. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Non igitur bene. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Ubi ut eam caperet aut quando? Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.

Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo

rectissime dicitur. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Frater et T. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Quid nunc honeste dicit? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Iam enim adesse poterit. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Duo Reges: constructio interrete. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Sit hoc ultimum bonorum,

quod nunc a me defenditur; Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.