Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Ut id aliis narrare gestiant?

Duo Reges: constructio interrete. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?

Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Venit ad extremum; Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Dici enim nihil potest verius. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quid

ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Ut id aliis narrare gestiant? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Sed ad bona praeterita redeamus. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Memini me adesse P. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quis istud, quaeso, nesciebat? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Solum praeterea formosum, solum liberum,

solum civem, stultost; Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? At certe gravius.