Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quippe: habes enim a rhetoribus; In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Polycratem Samium felicem appellabant. Pauca mutat vel plura sane; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. De quibus cupio scire quid sentias. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Sin aliud quid voles, postea. Bork Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Sit sane ista voluptas. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod autem principium officii quaerunt, melius

quam Pyrrho;

Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;

Et nemo nimium beatus est; Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium?

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Id est enim, de quo quaerimus. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam,

Piso, si ista mala sunt, placet. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Duo Reges: constructio interrete. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Sed quod proximum fuit non vidit. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Rationis enim perfectio est virtus; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.