Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.

Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Duo Reges: constructio interrete. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quid enim? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.

Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea

re quaeri. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sed ego in hoc resisto; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?

Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. De hominibus dici non necesse est. Falli igitur possumus. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. In schola desinis. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Non potes, nisi retexueris illa.

Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Hoc est non dividere, sed frangere.