Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nos commodius agimus. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Duo Reges: constructio interrete.

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. An hoc usque quaque, aliter in vita? Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

At, si voluptas esset bonum, desideraret. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. An potest cupiditas finiri? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Eaedem res maneant alio modo. Praetereo

multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quare attende, quaeso. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Qui est in parvis malis. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quid, de quo nulla dissensio est? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.

Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quonam modo? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? An tu me de L. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quis est tam dissimile homini. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Rhetorice

igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Collatio igitur ista te nihil iuvat. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Ecce aliud simile dissimile. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Idemne, quod iucunde?