Bonum integritas corporis: misera debilitas. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. At eum nihili facit; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Si longus, levis.

Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Frater et T. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est

tamen divitiarum. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quo modo autem philosophus loquitur? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Tubulo putas dicere? Gerendus est mos, modo recte sentiat. Suo genere perveniant ad extremum;

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Tanta vis admonitionis inest in locis; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Sed quoniam et

advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?

Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Hos contra singulos dici est melius. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Duo Reges: constructio interrete. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Laboro autem non sine causa;