Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Quae contraria sunt his, malane? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Minime vero istorum quidem, inquit. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. At enim sequor utilitatem. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Si longus, levis; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quid enim

est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Inde igitur, inquit, ordiendum est. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Bork Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Praeclare hoc quidem. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ego vero isti, inquam, permitto. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Duo Reges: constructio interrete. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus

boves, nepas aculeis. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Venit ad extremum;

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Nos vero, inquit ille; Eademne, quae restincta siti?