An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Duo Reges: constructio interrete. Bork Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Est, ut dicis, inquit;

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Quod vestri non item.

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti

ne quae pars naturae neglegatur? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Et nemo nimium beatus est; In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; De quibus cupio scire quid sentias. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Non potes, nisi retexueris illa. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

Sed fortuna fortis; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Sed ad bona praeterita redeamus. Hoc sic expositum dissimile est superiori. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum

esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. At iam decimum annum in spelunca iacet. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Audeo dicere, inquit. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. At hoc in eo M. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;