Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Sed fortuna fortis; Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Bork Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Sed videbimus.

Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Quo modo autem philosophus loquitur? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Primum divisit ineleganter; Stoicos roga. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Itaque ab his ordiamur. Duo Reges: constructio interrete. Quod quidem nobis non saepe contingit. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Qualem igitur hominem natura inchoavit? Scaevolam M. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit,

non deserat.

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Bork Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Id mihi magnum videtur. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Hoc sic expositum dissimile est superiori. Quare conare, quaeso. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.