Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Beatus sibi videtur esse moriens. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Cyrenaici quidem non recusant; Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Nos vero, inquit ille; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. An obliviscimur, quantopere in audiendo in legendoque moveamur, cum pie, cum amice, cum magno animo aliquid factum cognoscimus? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Satis est ad hoc responsum. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis;

Eaedem res maneant alio modo. Superiores tres erant,

quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; De hominibus dici non necesse est. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

Ita prorsus, inquam; Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Quid de Pythagora?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Ut aliquid scire se gaudeant? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Frater et T. Duo Reges: constructio

interrete. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Si quae forte-possumus.

Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Cur post Tarentum ad Archytam? Et nemo nimium beatus est; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Reguli reiciendam; Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.