Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. A mene tu? Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Age, inquies, ista parva sunt. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.

Quaerimus enim finem bonorum. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quare ad ea primum, si videtur; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Iam in altera philosophiae parte.

Maximus dolor, inquit, brevis est. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Commentarios quosdam, inquam,

Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Non est igitur voluptas bonum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Si enim ad populum me vocas, eum. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Duo Reges: constructio interrete.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Explanetur igitur. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum.

Satis est ad hoc responsum. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Falli igitur possumus. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Sed residamus, inquit, si placet.

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Quam

nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?