Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Tenent mordicus. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Duo Reges: constructio interrete. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. In schola desinis. Cur iustitia laudatur? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Quod totum contra est.

Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Etiam beatissimum? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Laboro autem non sine causa;

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere

peccetur. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.

Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Restatis igitur vos;

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Et nemo nimium beatus est; Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Bork

Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quis Aristidem non mortuum diligit? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. An hoc usque quaque, aliter in vita? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Si longus, levis dictata sunt. Restatis igitur vos; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in

fine atque extrerno bonorum. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.