Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quod vestri non item. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed plane dicit quod intellegit. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem,

non eundem. Equidem, sed audistine modo de Carneade? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo Reges: constructio interrete. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Sedulo, inquam, faciam. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Ostendit pedes et pectus. Que Manilium, ab iisque M. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Sed haec omittamus; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.