An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Quare conare, quaeso. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sed plane dicit quod intellegit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?

Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Tu quidem reddes; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Tu quidem reddes;

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Hoc tu nunc in illo probas. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post

mortem ad nos pertinere? Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Itaque his sapiens semper vacabit. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Duo Reges: constructio interrete. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Recte, inquit, intellegis.

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nam de isto magna dissensio est. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quorum altera prosunt, nocent altera. Polemoni et iam

ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.