At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Et nemo nimium beatus est; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Duo Reges: constructio interrete. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Ita nemo beato beatior. At iam decimum annum in spelunca iacet. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Gerendus est mos, modo recte sentiat. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Servari enim

iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Haeret in salebra. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Immo videri fortasse. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Sed videbimus. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Sed memento te, quae nos sentiamus, omnia probare, nisi quod verbis aliter utamur, mihi autem vestrorum nihil probari. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?

Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Conferam avum tuum Drusum cum C. Facillimum id quidem est, inquam. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima

commendatione poneret.