Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Ita nemo beato beatior. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Quid est igitur, inquit, quod requiras? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quippe: habes enim a rhetoribus; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? An vero displicuit ea, quae

tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; At iam decimum annum in spelunca iacet. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Itaque contra est, ac dicitis; Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Ac tamen hic mallet non dolere. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Ego vero isti, inquam, permitto. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Itaque hic ipse iam pridem est

reiectus; Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Duo Reges: constructio interrete. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Tanta vis admonitionis inest in locis; Quod quidem iam fit etiam in Academia.