Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Si quae forte-possumus. Quod quidem nobis non saepe contingit. Quis Aristidem non mortuum diligit? Si longus, levis. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Tu quidem reddes; Scrupulum, inquam, abeunti;

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Itaque fecimus.

Haeret in salebra. Ut enim consuetudo loquitur,

id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Hoc tu nunc in illo probas.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Sed residamus, inquit, si placet. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Bork Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Ergo, inquit, tibi Q. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Duo Reges: constructio interrete. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Ratio quidem vestra sic cogit. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Itaque his sapiens semper vacabit.

Nam de isto magna dissensio est. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Primum divisit ineleganter; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sed tamen omne, quod de re

bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.