Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Si id dicis, vicimus. Pauca mutat vel plura sane; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Ego vero isti, inquam, permitto. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

De hominibus dici non necesse est. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Sed residamus, inquit, si placet. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. At coluit ipse amicitias. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Disserendi artem nullam habuit. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Verum hoc idem saepe faciamus. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et hunc idem dico, inquieta

sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Tum mihi Piso: Quid ergo? Duo Reges: constructio interrete. Comprehensum, quod cognitum non habet? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Quare attende, quaeso. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Quod cum dixissent, ille contra. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Ut in geometria, prima si dederis, danda

sunt omnia. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.